Darussalam kampung
damai, itulah julukan untuk pesantrenku tercinta. Ya.. memang orang-orang
selalu menyebutnya seperti itu. Bahkan orang sunda sering menjulukinya
“Darussalam Herang Ngagenclang”. Darussalam tempat ku bernaung selama hampir 6
tahun ini. Karena kebetulan aku masuk pondokku ini setelah keluar dari Sekolah
Dasar. Awalnya aku enggan, karena menurutku pesantren itu kumuh, bangunannya jelek,
pake samping, pokoknya yang terbersit dalam pikiranku pesantren itu kuno
banget. namun ternyata pondokku ini serba modern dan seiring berjalannya waktu
aku sungguh merasa nyaman berada di kampung damai ini.
Teeeeeeetttt. Bel
berbunyi menandakan pelajaran Muthola’ah
telah berakhir sekaligus menandakan bahwa jam belajar telah usai, Ust.Endang
wali kelasku segera mengakhiri sesi belajar ini.
........طيب”
“ الحمدالله
بقراءةهذا تعلمنا نختتم.جيدا تتعلمن انعليكن ارجوا .االدرس بهذ اكتفيت
(baiklah, saya rasa cukup
untuk pelajaran ini, saya berharap kalian belajar dengan sungguh-sungguh. Mari
kita tutup pembelajaran kita dengan ucapan hamdalah)”
“العالمين رب الحمدلله ” ujar kami serentak.
“ تهوبركااللهورحمة عليكمالسلامو”
“تهوبركااللهورحمة السلامعليكمو”
Ust. Endang segera
meninggalkan ruangan kelas. Diikuti oleh kami yang ingin segera merebahkan diri
untuk sekedar beristirahat sejenak sebelum menunaikan shalat dzuhur berjama’ah
di masjid.
Tidak berapa lama adzan
berkumandang, aku beserta kawan-kawanku segera bergegas ke masjid untuk
menunaikan ibadah shalat dzuhur berjama’ah.
Setelah shalat dan
tadarus bersama, biasanya rutinitas kami adalah jajan di kantin. Sambil
menunggu waktu untuk masuk kelas sore. Hanya saja siang itu aku lagi gak mood
untuk jajan di kantin. Aku hanya berdiam diri di kamar sambil membaca buku English
lesson untuk masuk kelas sore nanti.
Ketika aku sedang asik
membaca buku, tiba-tiba ada yang memanggilku.
“ Ukhti Raniii, الضيفءتكجا (telah
datang untukmu seorang tamu)” seru seseorang padaku.
Aku kaget segera aku
berdiri dan bertanya, “ليالضيف (tamu
untukku)??? من (siapa)???”
“ الضيافة الغرفة فيهي,امك (ibumu, dia berda di ruang tamu)” ujar penerima tamu itu.
“Hah? Ibu? Ko tumben”
ujarku dalam hati. Aku kaget karena ini bukan jadwal ibuku menjenguk ke pondok,
baru minggu yang lalu ia menjengukku. Segera aku berlari ke wisma tamu. Tiba di
wisma tamu aku melihat ibuku sedang terduduk. Segera aku menghampirinya.
“Ibu” sapaku sambil
meraih tangan beliau dan segera aku cium dan duduk dihadapannya.
“Eh si geulis putri
bungsu ibu” ujar ibuku sembari mengusap kepalaku.
“ibu aya naon? Meni
ngareureuwas Rani ah ibu mah. Aya naon bu?
“henteu Ran ieu aya
carioskeuneun penting ka Rani”
“ah ibu mah pan tiasa
dina telpon atuh, teu kedah capé-capé ibu kadieu”
“Ah sok tara puguh ari
ditelpon mah, pan sok ngantri di wartélna gé didieu mah, nya atos wé mending
kadieu supados langsung”
“émang ibu bade nyarios
naon?”
“kieu Ran kamari pan
aya Pak Bambang réréncangan bapa anu ti Bandung, anjeunna gaduh kahoyong ngajodokeun
Rani sareng Yosep putrana anu ayeuna nuju di Kairo”
Hah????? Apa-apaan ini?
Ibu berkata seperti itu. Apakah telingaku tidak salah mendengar? Aku bukan Siti
Nurbaya buuuuuu.... Teriakku dalam hati.
Panjang lebar ibu
berbicara tentang perjodohan itu. Ibu juga menjelaskan alasan kenapa beliau dan
Bapak menyetujui perjodohan ini tanpa memberitahuku terlebih dahulu. Fikiranku
saat itu kacau balau, aku akan dinikahkan dengan orang yang bukan pilihanku?
Bahkan aku belum pernah lagi bertemu dengannya setelah ia 5 tahun berada di
Kairo untuk menyelesaikan studi S1-nya.
Ibu masih berbicara,
yang pada akhirnya ibu berkata “nya ayeuna mah kumaha Rani wé, mung Ibu sareng
Bapa mah ngaharepkeun pisan Rani nikah sareng anjeuna. Ieu gé demi kasaéan Rani
kapayunna”
Dengan hati kacau aku
menjawab “muhun engkin wé Rani émut-émut heula nya bu. Da Rani mah teu acan aya
émutan kanggo nikah, Rani hoyong kuliah heula”
“muhun sok émutan heula
wé”
Teeeeeeeeeeeetttt bel
berbunyi tanda masuk kelas sore.
“Tuh tos loncéng. énggal
lebet kelas. Ibu uih heula nya”
“muhun bu” ujarku
sembari mencium tangannya.
Aku segera pergi ke
kamar untuk mengambil buku dan pergi segera ke Gedung Al-Azhar I dimana ruang
kelasku berada.
Pelajaran pertama
dimulai yaitu pelajaran Bahasa Inggris. Kebetulan sekali yang menjadi guru
pelajaran Bahasa Inggris adalah kakak sepupuku yang tengah mengabdi di pondok.
Dia bernama Ustadzah Susi Mariawati, dia adalah Ri’ayah kalau di sekolah umum
biasa disebut guru BP.
“What is our lesson now?”
“Our lesson now is English” ujar kami serempak
“ok. Let’s begin our lesson now by basmalah”
“bismillahirrahmanirrahim”
Panjang lebar Ustadzah
Susi menjelaskan pelajaran hari ini. Pikiranku entah sedang dimana. Aku masih
berpikir tentang apa yang ibu bicarakan tadi. Aku sama sekali tidak bisa
konsentrasi. Aku sama sekali tidak memperhatikan pelajaran saat itu. Sampai
akhirnya Ustadzah menegurku.
“Rani, what’s on your mind??? attention please” tegur ustadzah. Sontak
aku kaget sekaligus malu. Karena kepergok melamun dan tidak memperhatikan
penjelasan beliau tentang Bahasa Inggris.
“i’m sorry Miss.”
“okay, now please come forward Rani and re-explain what I have explained
about this lesson”
Mampus. Ujarku dalam
hati. aku sama sekali tidak memperhatikan, bagaimana bisa aku menjelaskan
kembali. aku tertunduk malu karena ulahku. Aku malu oleh kakak sepupuku sendiri
yang menjadi Ustadzahku ini.
“Hurry up Rani” Ustadzah Susi mendesakku.
Aku jengkel dalam hati,
“gak tau apa aku ini lagi galau” memang kalau sedang berada di kelas beliau
tidak pernah membeda-bedakan aku dengan santriah yang lain.
“I’m sorry miss I can’t do it”
“oke, after this, please come to my room”
“Oke Miss” ucapku sambil tertunduk malu.
Dan akhirnya lonceng
berbunyi dan semua santriah bubar meninggalkan kelas. Aku segera bergegas ke
ruangan Ustadzah Susi. Yaa Ruangan Ri’ayah yang kebanyakan santriah takut
mendatangi ruang ini. Tapi tidak bagiku karena aku merasa kakak sepupuku selalu
baik padaku meski ia seorang Ri’ayah.
“Assalamu’alaikum”
ucapku sambil mengetuk pintu ruangan Ustadzah Susi.
“wa’alaikumussalam, éh
Rani Kadieu lebet Ran” jawab Ustadzah Susi sambil melemparkan senyum manis
kepadaku[1].
Memang apabila kami
berbincang, kami selalu berbincang dengan menggunakan bahasa daerah, karena
sangat canggung rasanya berbincang dengan saudara menggunakan Bahasa Indonesia
apalagi Bahasa resmi pondok yaitu Bahasa Arab dan Bahasa Inggris. Kecuali
apabila sedang diluar ruangan.
Sejuk sekali ketika
memasuki ruangan tersebut. Fhoto trimurti terpampang di dinding, lukisan
pemandangan pun menempel di dinding yang menambah kesan yang indah.
Ustadzah Susi masih
mengenakan baju mengajarnya berwarna pink keungu-unguan. Dengan kacamata yang
selalu ia pakai ia sangat terlihat sebagai sosok konselor yang profesional.
“Sok mangga calik
didieu” ucap Ustadzah Susi sambil menunjukkan kepadaku tempat duduk untukku
tepat disampingnya.
Aku segera duduk
disampingnya tanpa berkata apa-apa.
“Héy kunaon Ran??? Tanya
Ustadzah Susi sambil membenahi posisi duduknya menghadapku[2].
“Henteu téh teu
kunanaon” jawabku sambil cemberut dan tertunduk.
“Ah maenya teu aya
nanaon tapi cemberut kitu?[3]”
Aku duduk terdiam tanpa
kata-kata.
“Siga nu nuju bingung
kitu. Tadi gé di kelas ngalamun waé Rani mah. Aya naon?? Sok nyarios jelaskeun
ka tétéh pami aya nu ngabeuratkeun manah Rani mah[4].”
Ucapnya.
“ah isin teh nyariosna
gé”
“éh naha bet isin kawas
kasaha waé, sok wé nyarios”
“Nya kieu téh, pan tadi
ibu kadieu, éh sugan téh aya naon ari pék teh ibu sareng bapa badé ngajodokeun
abi sareng A Yosep putra Pak Bambang réréncangan Bapa”
“Hemmm kitu nya??? ujar
Ustadzah Susi sambil mengerutkan dahi tanda bingung[5].
teras kumaha sok lajengkeun[6]?”
“muhun, teras saur ibu
teh Bapa atos satuju kana perjodohan ieu. Ari harepan abi mah bapa sareng ibu
teh nyarios heula ka abi, Sedengkeun ieu mah bapa sareng ibu teu nyarios heula
ka abi sateuacan nyatujuan teh”
“ohhh janten Rani
ngaharepkeun mah Bapa sareng Ibu teh nyarios heula ka Rani sateuacan nyatujuan
téh?”[7]
“enya téh. Abi
bener-bener kesel kana keputusan bapa anu kitu. Ari kahoyong abi mah bapa
sareng ibu teh nyarios heula”
“Rani dongkol pisan
kusabab bapa sareng ibu teu nyarios heula ka Rani?”[8]
“Muhun téh” jawabku
sambil tertunduk.
Ustadzah Susi lebih
mendekatkan jarak duduknya.
“hemm kitu nya. muhun tétéh
gé ngartos anu diraos ku Rani ayeuna” jawab Ustadzah Susi sambil
mengangguk-anggukan kepala[9].
“nya abi gé pami bapa
sareng ibu nyarios heula sateacan na mah, abi gé tiasa lah ngémutan bahkan panginten
abi ogé pasti satuju pami ieu kanggo kasaéan abi mah, sanajan abi gé masih ragu.
Da abi teu acan kenal pisan sareng A Yosep téh”
“Ah sapertosna Rani gé
teu acan yakin badé satuju kana ieu perjodoan, sanés kitu?”[10]
“Muhun sih téh, tapi
kan pami ibu nyarios ti awal mah abi gé tiasa ngemut leres-leres. Da abi gé
yakin ibu sareng bapa téh nya’ah ka abi matak kieu gé.”
“muhun teras ayeuna
kahoyong Rani kumaha? Sok jelaskeun ka tétéh lebih lanjut deui[11]!!
“nya kahoyong abi mah
ibu sareng bapa téh teu ngadadak kieu ngawartosan na. Pan abi téh reuwas pami
kieu mah. Abi ge teu acan ngémutan dugi ka nikah, abi hoyong kuliah heula téh
dugi ka réngsé”
“Oh Rani hoyong kuliah heula?[12]
“muhun téh, abi ge
hoyong sakola luhur sapertos Aa sareng Tétéh-tétéh abi”
“Oh janten Rani téh
bingung soalna badé dijodokeun ku Bapa sareng ibu, tapi di sisi lain Rani
hoyong kuliah heula. Kitu kinten-kinten nya?[13]”
“muhun téh”
“Teras, naon saurna tadi
alesan ibu ngajodokeun Rani sareng A yosep téh?”[14]
“Nya ari saur ibu mah
sih, ibu sareng bapa téh hoyong gaduh minantu anu sholéh, berpendidikan teras
pan bapa sareng Pa Bambang teh nyobat pisan. Nya janten wé kitu téh.”
“nya saur tétéh mah
leres ogé sih kahoyong Bapa sareng Ibu Rani téh saé pisan malahan mah. Ujar Ustadzah
Susi sambil tersenyum sumringah[15].
“ mung carana hungkul panginten anu lepat teu nyarios ti awal ka Rani.”
“Maksad tétéh abi kedah
satuju sareng kahoyong Bapa sareng ibu?”
“tah leres pisan” [16] ujar
Ustadzah Susi.
“hemmm kitu nya téh”
“yeuh Ran nya ayeuna
mah milari pameget anu leres-leres tur soleh téh sesah pisan. Saur paribasa mah
sarébu hiji. Ayeuna Rani badé dijodokeun sareng A Yosep anu sakolana luhur,
teras sholeh, ibu sareng Bapa Rani tos kenal sareng keluargana, pan éta saé
pisan. Kan imam anu saé téh anu tiasa ngabimbing urang ka jalan Allah. Ku
pendidikan A Yosep anu langkung luhur ti Rani tétéh yakin A Yosep tiasa
ngambimbing Rani”[17]
jelas Ustadzah Susi sambil sesekali menatap mataku[18].
“muhun teh abi gé ngémut
kadinya mah, mung pan abi téh hoyong kuliah heula”
“muhun tétéh ngartos.
kieu wé atuh Rani ngobrol heula sareng bapa ibu teras Rani jelaskeun Rani
satuju kana perjodoan ieu mung Rani hoyong kuliah heula, A yosep pami leres-leres
mah sok antosan dugi ka Rani tamat kuliah, atanapi Rani satuju kana perjodoan
ieu teras nikah, mung saatos nikah gé Rani tetep hoyong kuliah. Kumaha tah pami
kitu?[19]
“nya abi mah sih
hoyongna kuliah heula dugi ka beres, pami tos beres nembé nikah”
“pami kitu, menurut
Rani untungna naon?[20]
“nya untungna mah émutan
abi teu kaditu kadieu téh, janten fokus kana kuliah”
“tah pami kitu, ayeuna
tos jelas gambaran masalah sareng langkah anu badé dilakukeun ku Rani kapayun
na, nyaéta Rani milih bade kuliah heula sateuacan nikah[21]”
“Muhun téh, tapi abi
bingung téh kumaha carana kedah nyarios ka bapa, pan tétéh gé terang bapa mah
jalmina keras. Nanaon téh kedah digugu waé”
“muhun tétéh terang
pisan watak Bapa Rani, émang awalna mah Rani ngaraos sesah nyarios ka bapa,
tapi pami tos dicobian mah éta téh moal sasesah anu ku Rani dibayangkeun da.
Sok cobian geura[22]”
“muhun atuh téh engké
milari waktos anu tepat nyarios ka Bapa na, saur tétéh kinten-kinten iraha tah
waktos anu tepatna?”
“saur tétéh mah sih nya
pami Rani liburan di bumi, teras Bapa gé nuju nyalsé, nuju teu seueur émutan”[23]
“muhun atuh téh ah engké
badé dicobian wé pami liburan di bumi, mudah-mudahan Bapa na tiasa ngartos”
“muhun atuh kitu mah,
tos ayeuna mah tong seueur émutan” ujar Ustadzah Susi sambil merangkulku.[24]
“muhun téh, nuhun nya.
hayu teh tos adzan. Urang shalat ka masjid.”
“hayu”
Cerpen
ieu réngsé diserat dinten Salasa, kaping 01 Oktober 2012, tabuh 20.00WIB
[1] Teknik
non verbal : senyuman
[2] Teknik
non verbal :cara duduk
[3] Teknik
verbal : konfrontasi
[4] Teknik
verbal : Invitation to talk
[5] Teknik
non verbal : mimik (bingung)
[6] Teknik
verbal : penerimaan/menunjukkan pengertian
[7] Teknik
verbal : perumusan kembali pikiran-gagasan
[8] Teknik
verbal : perumusan kembali perasaan
[9] Teknik
non verbal : anggukan kepala
[10] Teknik
verbal : penjelasan pikiran-gagasan
[11] Teknik
verbal : permintaan untuk melanjutkan
[12] Teknik
verbal : pengulangan satu-dua kata
[13] Teknik
verbal : ringkasan/rangkuman
[14] Teknik
verbal : pertanyaan mengenai hal tertentu
[15] Teknik
verbal : mimik/senyuman
[16] Teknik
verbal : pemberian umpan balik
[17] Teknik
verbal : pemberian informasi
[18] Teknik
non verbal : kontak mata
[19] Teknik
verbal : penyajian alternatif
[20] Teknik
verbal :penyelidikan
[21] Teknik
verbal : pemberian struktur
[22] Teknik
verbal : dukungan
[23] Teknik
verbal : usul/saran
[24] Teknik
non verbal : sentuhan
0 komentar:
Posting Komentar