Ngiiinngg gujes gujes…. Sora karéta nu
kacida tarikna ngahudangkeun kuring tina lamunan. Harita kuring bener-bener
keur baluweng. Jero pikir naha bener peta kuring kawas kieu téh? Enya tapi kudu
kumaha deui atuh?
Kaayaan stasion kacida raména. Jalma nu
turun jeung nu naék kana karéta silih séréd na lawang panto karéta. Nu ti luar
buru-buru hayangeun naék, sieun béakeun tempat diuk. Kitu deui nu ti jero
hayangeun buru-buru turun. Kacida atuh sajam di jero karéta. Komo deui ieu
karéta ekonomi. Nya panas, pagegelek, tambah deui paséréd-séréd jeung tukang
dagang.
---
Hiji mangsa kuring ngalamun saperti
biasa ningalikeun kaayaan sakitar stasion anu kaayaan na teu jauh beda ti
sasari, keur nempokeun kitu téh asa aya nu ngageroan. Pareng dirérét, enya wé
gening babaturan kuring ngageroan.
“Di, buru naék! Manéh rék milu moal?” babaturan kuring ngagorowok ti lawang
karéta. Kuring asa-asa rék milu téh, teuing kunaon poé ieu asa teu purun.
Meureun gara-gara béda niatna jeung poé-poé biasana. Tapi da kumaha deui,
kuring inget ka indung nu keur di imah.
“Heueuh tungguan, kuring ngilu euy!” témbal kuring.
Teu kungsi sababaraha menit sanggeus
kuring naék, karéta ngageuleuyeung ninggalkeun stasion. Ninggalkeun kalangkang
haté kuring anu tinggaleun keur baluweng sorangan di sisi rél karéta.
Jalma-jalma nu tinggaleun lalumpatan
moro karéta. Nya bongan éta mah résikona nu kabeurangan. Karéta mah tara
ponténg ka nu konéng. Saha waé anu teu ngahargaan kana waktu, nya
ditinggalkeun. Rék nu sangsara, rék nu beunghar.
Geus sababaraha kali eureun di
sababaraha stasion, karéta beuki pinuh baé ku muatan. Kaayaan kieu téh keur
muatan mah kacida nyiksana, komo keur tengah poé siga kieu mah. Tapi béda deui
ari keur jalma-jalma pantar kuring mah, kaayaan saperti kieu téh jadi berkah.
Babaturan anu tadi ngageroan, noél
taktak kuring. Sajongjonan mah kuring ngagebeg. Ngaran babaturan kuring téh
Codét, éta landian sapopoé manéhna. Nepi ka ayeuna kuring teu apal saha ngaran
aslina si Codét. Heueuh da wawuhna jeung manéhna téh kakara sababaraha bulan ka
tukang, bubuhan tempat gawé kuring jeung manéhna téh sarua na karéta. Lila-lila
kuring jeung si Codét jadi nyobat. Umurna mah 15 taun, méh saumur jeung kuring.
“Héh Di, siap teu?” haréwos si Codét. Haté kacida ngageterna.
“Kaayaan geus alus euy! Kuring beulah ditu, manéh beulah dieu nya,” ngaharéwos deui kana
ceuli.
“Tapi omat, manéh tong sagawayah. Kudu bener-bener mulus. Lamun henteu,
manéh paéh.”
Ngadéngé kitu beuki ratug waé haté téh.
Kuring cicing, teu némbalan omongan si Codét. Késang nu ngagarajag na tarang
beuki morolok. Rarasaan mah asa baseuh saawak-awak. Si Codét geus indit tiheula
ka beulah ditu ninggalkeun kuring sorangan anu keur kebek ku rasa honcéwang.
Haté leutik mah embung milampah ieu téh.
Tapi manéhna keukeuh ngudukeun. Kumaha atuh? Sakali deui kuring inget ka indung
nu ngalempréh di imah, sorangan. Kuring gé nyaho, ieu téh salah. Tapi lamun
ngandelkeun pagawéan kuring sapopoé mah, moal bisa nulungan ka indung. Taya
deui jalan lain nu kapikir ku kuring salian ti milampah ieu pagawéan.
Bari asa-asa kuring ngaléngkah, haté
geus teu puguh rasa. Keteg jajantung mani asa beuki tutunggulan. Kuring beuki
honcéwang baé.
Targét! Eta kuring ges manggihan target.
Kalah anteng nginget-nginget deui sagala rupa nu diajarkeun si Codét. Kuring
ngadeukeutan targét, tuluy nyodorkeun leungeun kana kantong. Harita aya saliwat
kapikir rék mundur waé, tapi da geus kagok.
Késang beuki ngoprot. Kaayaan di jero
karéta beuki ramé ku tukang dagang nu bulak-balik bari tingjorowok. Leungeun
asa ngadégdég pisan. Sanggeus kacekel barang nu ti tatadi ditéangan, buru-buru
éta barang téh diasupkeun kana jékét.
Kakara gé ngaléngkah, kuring reuwas aya
nu nyekelan leungeun kuring sabeulah. Dituturkeun ku sora ibu-ibu nu
ngagorowok. Ti dinya kuring geus teu puguh rarasaan. Kuring diteunggeul,
ditajong, dicangkalak nepi ka ngagolér. Kuring ngagorowok, ngajerit, tapi taya
saurang gé anu nulungan. Kuring geus teu ngarti naon anu dijorowokkeun ku
kuring. Baham geus karasa asin pinuh ku getih.
Saliwat kuring ngarasa boga harepan. Si
Codét, babaturan kuring datang mariksakeun ka kuring. Tapi nangénan si Codét
ninggalkeun deui kuring nu keur sumedang pinuh ku getih, harita kénéh éta
harepan téh musna. Haté kuring nyesek, beurat asa katindihan batu anu kacida
gedéna.
Kuring tuluy diteunggeulan teu
eureun-eureun. Sora jalma na karéta ting jarerit.
Awak kuring di mana? Kuring geus teu
bisa ngarasakeun deui awak nu napel na diri kuring . Kuring geus teu kuat. Taya
saurang-urang acan anu nulungan.
Ras ingetan kuring ngalayang ka indung
anu keur di imah, sorangan. Meureun keur anteng nungguan kuring datang. Haté
ngarasa kaduhung anu pohara, teu bisa dikukumaha. Kuring ngagolér sorangan di
tengah-tengah gerbong karéta. Bener-bener geus teu kuat.
“Maaaa, hampura Udiiii”. Haté kuring norowélang menta hampura ka
indung. Panon karasa panas, baseuh. Baseuh ku cimata.
---
Sanggeus kitu kuring balik ka imah, Emak
ngahorenjag reuwas ningali kaayaan kuring anu pinuh ku getih. Kuring bingung
kudu ngajelaskeun naon ka Emak. Kuring ngarang carita asal-asalan sangkan Emak
percaya kana omongna kuring. Emak teu loba tatanya, manéhna tuluy ngubaran awak
kuring anu remuk.
Salila tujuh poé
kuring ngaringkuk di imah teu wani kaluar imah, kuring geus tara panggih jeung
si Codét. Kuring geus terlanjur nyeri haté ku manehna
Hiji mangsa kuring datang ka imah
babaturan, wastana Revi. Manéhna kuliah di Bandung. Kabeneran ayeuna manéhna
keur pakanci. Maksud kuring datang ka manéhna kahijina rék silturahmi, sabab
geus sataun teu panggih jeung si Revi.
“assalamu’alaikum” kuring ngetrok panto imah si Revi.
“wa’alaikumussalam” kareungeu sora ti jero imah. Teu kungsi lila indung
Revi mukakeun panto. “éééhh Jang Udi
mangga lebet, badé ka Revi? Ké antosan sakedap”.
“muhun bu” kuring asup ka imahna bari gék diuk di ruang tamu.
Teu kungsi lila Revi datang.
“Eh Udi Assalamu’alaikum di, sugan téh saha, cageur?”[1] ceuk Revi bari
ngasongkeun leungeun na.
“Kumsalam, Alhamdulillah Vi cageur, kumaha manéh cageur?”
“Alhamdulillah cageur.”
“Kumaha Vi di Bandung téh betah?” tanya kuring ka Revi.
“ah nya kitu wé di, sabetah-betahna ge di lembur batur. Inget we ka lembur
sorangan mah. Tapi da kumaha deui geus kawajiban” tembal Revi bari sura
seuri. “Ari manéh ayeuna gawé?”[2]
Kuring bingung ngajawab patanyaan ti si
Revi. Éra sabenerna mah ngungkapkeun sagala kabingungan dina haté. Lila kuring
mikir kudu némbalan patanyaan éta, si
Revi kitu deui miluan cicing ngadadago jawaban ti kuring[3]. Tapi da éta téh lain
sasaha, kuring jeung si Revi geus nyobat ti baheula.
“héh di kalahka ngalamun, jiga nu baringung kitu. Kunaon keur aya masalah
lain[4]?
tanya Revi.
“Ah kitu wé Vi, puguh keur baringung ieu téh” bari tungkul éra ku
diri sorangan.
“Bingung kunaon? Sok wé atuh nyarita ka kuring da lain ka sasaha, pan urang
jeung maneh geus nyobat lila, piraku éra sagala”[5]
ceuk Revi.
“Nya kieu Vi sabenerna mah, kuring ayeuna keur nganggur Vi geus saminggu
leuwih. Bingung kudu néangan gawé kamana. Karunya ningali indung geus rérémpo
euweuh nu pangusahakeun.”
“Manéh tong reuwas nya Vi.” Pamenta kuring ka manehna.
“Heeh moal atuh, nya gawe naon kituh?”
“Nyopet Vi” ceuk kuring bari tungkul ngucurkeun ci panon. Kabayang kajadian saminggu
katungang. Nyeri.
Revi bangun ngorenjag reuwas nagreungeu
jawaban kuring.
“Astagfirullah
diii maneh teu salah ngomong?” tanya Revi bari matana molotot bari pindah
tempat diuk jadi gigireun kuring.
“Heeh Vi, kuring kaduhung mun inget kajadian saminggu katukang”, norowelang kuring
nyaritakeun kajadian eta ka Revi. Revi unggut-unggutan bari sasakali gogodeg[8]. Siga nu can percaya ka
caritaan kuring.
“Naha atuh maneh bisa kabawa sakaba-kaba ku si Codet?[9]” tanya Revi ka kuring.
“Kuring ge awalna teu nyangka si Codet jiga kitu, ngan lila kalilaan kuring
geus buntu kudu neangan gawe nya kapaksa kuring mimilu ka si Codet”.
“Nya puguh ge ayeuna keur bingung kudu gawe dimana? Karunya ka indung geus
rerempo. Bingung Vi ayeuna kuring kudu kumaha?”
“Nya dii kuring ge ngarasakeun kabingung anu ku maneh dirasa ayeuna[12]”
Ceuk Revi bari ngaleng tak tak kuring[13].
“Maneh sugan aya rencana teu hayang gawe dimana[14]?” tanya Revi ka kuring.
“Kamari mah Mang Aep ngajak gawe di Jakarta jadi kuli panggul di pasar
induk, terus Mang Nana ge nawaran gawe di Bandung cenah jadi tukang beberesih
(Cleaning Service)”
“Terus tina dua pilihan eta maneh hayangna nu mana[15]?
Jadi kuli panggul atawa jadi cleaning service?
Didinya kuring mimiti mikir deui.
Pilihan nu ngabingungkeun, sabab mun jadi Kuli Panggul kuring yakin ieu
pagawean beurat, gawena di Jakarta. Kuring karunya ka Emak lamun ninggalkeun
jauh ka Jakarta. Lamun jadi Cleaning Service, kuring bingung na can boga
pangalaman. Sabab di imah ge boro-boro ngepel, sasapu ge tara pisan.
Keur ngahuleng kitu, Revi ngabuyarkeun
lamunan kuring bari nepak tak-tak[16].
“Yeuh di, tong loba teuing mikir ayeuna mah, sok kuring yakin manéh pasti
geus boga pilihan salah sahiji tina dua éta, ngan manéh can panceg dina pilihan
éta pan?[17]sok ayeuna anu
kira-kira pibetaheun gawé na anu mana?
“Jigana mah nu rada ngeunah mah sih jadi Cleaning Service, gawéna teu beurat
jiga kuli panggul” témbal kuring.
“Nya alus atuh ari maneh geus boga pilihan kitu mah kuring satuju[18],
tinggal niat ti ayeuna mah jadi jelema bener, tong sakali-kali deui milampah
pagawean jiga baheula”
“Heeh Vi kuring ge kaduhung ayeuna mah, kuring geus niat rek ngabageakeun
indung meumpeung aya keneh, hayang jadi jelema bener ayeuna mah Vi” ceuk kuring.
“Heeh alus atuh kudu boga niat alus[19]”
“Nya urang ge niat ayeuna mah rek mohokeun kajadian baheula, paripolah
urang anu goreng rek saeutik-saeutik ditinggalkeun” tekad kuring.
“Nya sok ayeuna mah tina hasil urang ngawangkong ti tadi, susun rencana
kahareupna hirup maneh rek kumaha[20],
iraha rek mimiti milu gawe ka Bandung na[21]?”
tanya Revi.
“Minggu hareup ceuk Mang Nana mah, nya urang rek fokus gawe ayeuna mah,
watir ka kolot”
“Nya alus kitu mah, jadi kumaha ayeuna masih bingung kénéh teu mikiran
pagawean teh?[22] Tanya Revi bari nepak
tak-tak kuring[23].
Kuring némbal ku seuri hungkul. Héhé
“Teu karasa gening nya geus soré deui ieu téh[24]”
omongan Revi nyadarkeun kuring yén kuring kudu buru-buru balik ka imah.
“Éh heueuh Vi geus soré gening, nuhun ah geus ngareungeukeun carita kuring.
Du’akeun wé mudah-mudahan gawéna lancar”
“Nya sok di didu’akeun pisan”
“hayu ah Vi kuring balik heula, karunya Emak kuring nungguan di imah
sorangan”
“Oh nya salamkeun wé di ka indung manéh”
“InsyaAllah engké dibéjakeun, hayu ah Assalamu’alaikum” Kuring sasalaman bari
ngaléos kaluar ti imah Revi.
“Wa’alaikumussalam Wa Rohmah” témbal Revi.
Sabalik ti imah Revi kuring mancegkeun
haté, niat sangkan jadi jelema bener. Nepi imah kuring ngagabrug kana pangkonan
Emak ménta dihampura. Kuring ménta hampura, ngedalkeun sagala rasa kateungeunah
nu aya dina manah. Ngaguk guk kuring ceurik dina pangkonan Emak, kitu deui Emak
milu ngagukguk baru ngusapan sirah kuring.
“Mimiti danget ieu kuring mancegkeun haté sangkan rubah jadi jelema
“Hampura Udiii Emaaaakkk” bari rambai ci panon. Ieu cipanon panungtungan kuring.
---
[1]
Teknik Rapport (pemberian salam yang menyenangkan)
[2]
Teknik Bertanya
[3]
Diam sebagai suatu teknik
[4]
Teknik bertanya
[5]
Teknik Ekplorasi (Ekplorasi Perasaan)
[6]
Dorongan Minimal
[7]
Teknik Bertanya
[8]
Perilaku Attending
[9]
Teknik bertanya
[10]
Dorongan Minimal
[11]
Teknik Bertanya
[12]
Empati
[13]
Perilaku Attending
[14]
Tenik Bertanya
[15]
Tenik Bertanya
[16]
Teknik Attending
[17]
Mengambil Inisiatif
[18]
Refleksi Perasaan (Positif)
[19]
Refleksi Perasaan (Positif)
[20]
Merencanakan
[21]
Teknik Bertanya
[22]
Menyimpulkan
[23]
Teknik Attending
[24]
Teknik Mengakhiri
0 komentar:
Posting Komentar